Mały Munsterlander

Przez kilka wieków towarzyszyły myśliwym z Westfalii. Po 1840 roku w Niemczech pozostali tylko nieliczni przedstawiciele rasy. Wkrótce jednak miały odzyskać popularność. Dawniej psy te nazywano "spanielami niemieckimi" lub... "małymi szpiegami". Znana dziś nazwa, Mały Munsterlander, została wybrana w 1912 roku. 

Rys psychologiczny

Małe Munsterlandery to psy pełne energii, odznaczające się pogodnym usposobieniem. Są otwarte na współpracę z człowiekiem. Cechuje je pojętność i chęć przypodobania się właścicielowi. MM często wybierają spośród członków rodziny jednego, którego uznają za swojego przewodnika. Nie znaczy to jednak, że stronią od towarzystwa pozostałych domowników. Wobec dzieci zachowują się poprawnie. Wiele Munsterlanderów uwielbia towarzystwo najmłodszych, inne wolą spędzać czas z dorosłymi - najlepiej aktywnie i na świeżym powietrzu. 

Wśród przedstawicieli tej rasy zdarzają się osobniki o zapędach dominacyjnych, jednak umiejętnie prowadzona socjalizacja oraz, przede wszystkim, mądre wychowanie pozwalają stosunkowo szybko uporać się z tym problemem. Kolejne wyzwanie może stanowić upór. Nie jest to jednak cecha wszystkich Małych Munsterlanderów, a nawet jeżeli szczenię okaże się nieco uparte, pamiętajmy, że najlepszą metodą jest jasne określenie granic i konsekwencja. MM dobrze reagują na wzmacnianie pozytywne. Treningi powinny być urozmaicone, ponieważ psy te szybko się nudzą. Ich właściciele powinni wykazywać się kreatywnością, opanowaniem oraz łagodną stanowczością. Munsterlander musi czuć się kochany i doceniony. 

Małe Munsterlandery potrzebują dużo ruchu oraz stymulacji intelektualnej. Jeżeli nie będą pracować u boku myśliwego, na pewno odnajdą się w agility lub innych psich sportach. Znudzone, pozbawione możliwości biegania i pracy mogą uprzykrzyć życie swojej rodzinie, a pozostawione same sobie bywają destruktywne. Warto pamiętać, że znakomita większość MM potrafi przystosować się do oferowanych przez właścicieli warunków, a problemy behawioralne zdarzają się wśród przedstawicieli każdej rasy oraz wśród psów nierasowych. 

Munsterlandery to przyjazne, inteligentne i radosne psy. Umiejętnie prowadzone i otoczone pozytywnymi emocjami wyrastają na wspaniałe psy oraz wymarzonych towarzyszy całych rodzin. 

Zdrowie

Jest to stosunkowo zdrowa rasa. Zdarzają się przypadki dysplazji i niedoczynności tarczycy. Znacznie rzadziej diagnozuje się choroby neurologiczne.

Mały Munsterlander to pies dla Ciebie, jeżeli:

• Zapewnisz psu ruch oraz stymulację intelektualną
• Podczas szkolenia wykażesz się łagodnością i konsekwencją
• Masz dzieci w wieku szkolnym
• Pies nie będzie spędzać samotnie wielu godzin

Lagotto romagnolo

Te wyjątkowe psy pochodzą z Włoch, prawdopodobnie z regionu Emilia-Romania, położonego na północy kraju. Historia rasy sięga epoki renesansu. Lagotto (od włoskiego "Lago", co oznacza "jezioro") Romagnolo to jedna z najstarszych ras psów dowodnych. Spokrewniona jest m.in. z portugalskimi psami dowodnymi oraz...z golden retrieverami. Lagotto słyną z nadzwyczaj rozwiniętego zmysłu powonienia. Od dawna psy te zatrudniane są do poszukiwania trufli – przysmaku cenniejszego niż kawior. Obecnie spełniają się także w dogoterapii oraz odnoszą sukcesy w psich sportach.

Rys psychologiczny

Lagotto Romagnolo to psy o wspaniałej osobowości i bardzo inteligentne. Wprawdzie niektóre osobniki mogą być nieco uparte, ale chęć przypodobania się właścicielom, pojętność, otwartość na współpracę sprawiają, że psy tej rasy są łatwe w szkoleniu. Warto jednak zadbać o urozmaicanie ćwiczeń, ponieważ lagotto szybko się nudzą. Będą się czuły doskonale w towarzystwie osoby konsekwentnej, łagodnej i kreatywnej. Z takim przewodnikiem lagotto romagnolo mogą osiągnąć bardzo wiele, na przykład odnosić sukcesy konkursach posłuszeństwa (obedience) czy agility.

Jeżeli szukamy psiaka, który byłby towarzyszem naszych dzieci, lagotto jest odpowiednim kandydatem. Są to psy zrównoważone i opanowane, a jednocześnie radosne i zawsze chętne do zabawy. Wielu przedstawicieli tej rasy odnajduje się w dogoterapii, a praca z dziećmi daje im szczególną satysfakcję.

Lagotto romagnolo lubią być zajęte i pragną czuć się potrzebne. Warto dobrze poznać swojego psa i wiedzieć, co go interesuje, co sprawia mu radość. Właściciele lagotto powinni znaleźć czas na uczęszczanie ze swoim przyjacielem na zajęcia sportowe, szkolenia, spacery połączone z zabawą i ćwiczeniami. Rasa ta ma sporo energii i lubi ruch, ale potrafi się dostosować do trybu życia domowników i codzienne spacery trwające kilka godzin nie są koniecznością.

Tak, jak w przypadku każdej rasy, niezwykle istotna jest umiejętnie przeprowadzona socjalizacja. Dla lagotto romagnolo ma to znaczenie zwłaszcza wtedy, gdy planujemy przyjąć pod swój dach także inne zwierzęta. Dobrze zsocjalizowany lagotto nie będzie wobec kota wrogo nastawiony, ale nie będzie też dążył do nawiązywania przyjaźni.

Wobec swojej ludzkiej rodziny lagotto romagnolo będzie natomiast czuły, serdeczny i opiekuńczy. Wszystkich domowników będzie sprawiedliwie obdarzał swoimi względami.

Jako psy pozbawione agresji, lagotto romagnolo nie nadają się na psy obronne, ale są czujne i z pewnością dadzą znać, gdy coś je zaniepokoi. Są ostrożne, ale nie szczekają z byle powodu.

Miłość do rodziny pomaga psom tej rasy przyzwyczaić się do życia w warunkach miejskich, ale niechętnie rezygnują z marzeń o domu z ogrodem. W ogrodzie mogą bowiem kopać dołki, co jest ich wielką pasją. Podobnie jak pływanie. Priorytetem pozostaje jednak życie rodzinne i niesienie ludziom radości.

Zdrowie

Lagotto romagnolo to bardzo zdrowe i odporne psy. Mogą dożyć sędziwego wieku – nawet 17 lat. Bardzo rzadko, w niektórych liniach, występują przypadki epilepsji. Choć ryzyko jest minimalne, wybierając szczeniaka warto zwrócić się do zaufanego hodowcy.

Lagotto romagnolo to pies dla Ciebie, jeżeli:

• Masz dzieci lub wkrótce będziesz mieć
• Podczas szkolenia wykażesz się konsekwencją, łagodnością i pomysłowością
• Szukasz psa rzadkiej rasy, zdrowego i średniej wielkości
• 
  Ważne jest dla Ciebie, by pies nie liniał

Owczarek pikardyjski

Owczarek pikardyjski jest prawdopodobnie najstarszym psem pasterskim występującym na terenie Francji, dokąd dotarł z plemionami celtyckimi we wczesnym średniowieczu. I wojna światowa wpłynęła na spadek liczebności przedstawicieli tej rasy. Dziś owczarki pikardyjskie nadal występują nielicznie, a poza Francją są praktycznie nieznane. Być może z czasem się to zmieni, ponieważ psy te są wyjątkowo inteligentne, mają wspaniałą osobowość i przyjemną aparycję.

Rys psychologiczny

Owczarki pikardyjskie to psy wszechstronne. Przez lata sprawdzały się doskonale jako psy pasterskie. Otwartość na współpracę z człowiekiem jest zapisana w ich genach.

Wrodzona nieufność wobec obcych sprawia, że owczarki pikardyjskie nadają się na stróży. Są też gotowe do obrony w razie konieczności, więc można czuć się przy nich bezpiecznie. Zwłaszcza, że z natury nie są agresywne. To psy zrównoważone, odpowiedzialne, oddane właścicielom, ale czujne i zachowujące rezerwę wobec obcych.

Warto zadbać o socjalizację, dzięki której owczarek pikardyjski będzie bardziej tolerancyjny wobec osób spoza swojej rodziny, a nieufność nie przerodzi się w lękliwość.

Szkolenie to czysta przyjemność, ponieważ są to psy pojętne i pragnące przypodobać się swoim właścicielom.

Są zdyscyplinowane. Spuszczone ze smyczy wrócą słysząc komendę. To cenna zaleta, zwłaszcza w przypadku psów, które cenią sobie możliwość swobodnego biegania. Równie istotna jest dla nich stała stymulacja intelektualna.

Psy te kochają wszystkich domowników jednakowo. Chętnie spędzają czas z dziećmi. Owczarek pikardyjski i dziecko to naprawdę zgrany duet. Pikardy mają fenomenalne wyczucie w kontaktach z najmłodszymi. Warto zwrócić uwagę na ich opiekuńczość. Są serdeczne, pogodne i wszystkich będą zapraszać do zabawy. Odznaczają się także empatią.

Choć potrzebują dużo ruchu, potrafią przystosować się do życia w mieście, nawet w średniej wielkości mieszkaniu. Można je przyzwyczaić do przebywania w domu bez opieki, ale nie należy nadużywać ich wyrozumiałości i cierpliwości. Nawet jeżeli wyrażają na coś zgodę, nie znaczy to, że są zachwycone.

Nie są szczekliwe i nie mają niszczycielskich zapędów. Jeśli nie przeszkadza nam fakt, że pies nie będzie wylewny wobec nieznajomych, możemy uznać owczarka pikardyjskiego za psa niemal idealnego. Pamiętajmy jednak, że nieodpowiednie metody wychowawcze mogą zniszczyć najwspanialszą osobowość i zaprzepaścić największy potencjał.

Zdrowie

Owczarki pikardyjskie to psy o żelaznym zdrowiu. Dobrze znoszą rozmaite warunki pogodowe. Pielęgnacja jest nieskomplikowana. Kochany przez swoją rodzinę i spełniony dzięki współpracy z człowiekiem picard może dożyć sędziwego wieku w dobrej formie.

Owczarek pikardyjski to pies dla Ciebie, jeżeli:

• Masz dzieci lub wkrótce będziesz mieć
• Zapewnisz psu ruch i stymulację intelektualną
• Sprawisz, że pies będzie czuł się potrzebny i okażesz mu dużo serdeczności
• Chcesz mieć zdrowego psa rzadkiej rasy

Owczarek kataloński

Te urocze psy pasterskie znane są nie tylko hiszpańskim pasterzom, ale i wielbicielom serii "Powrót do przyszłości". Owczarek kataloński był także oficjalną maskotką letnich igrzysk olimpijskich w Barcelonie, w 1992 roku. Katalony stopniowo zyskują coraz większą popularność poza swoim ojczystym regionem. Gos d'atura (jak nazywa się je w Katalonii) pojawiają się coraz częściej w Niemczech i krajach skandynawskich.

Rys psychologiczny

Owczarki katalońskie to psy energiczne i inteligentne. Nastawione są na współpracę z człowiekiem, co w przypadku psów pasterskich nie jest zaskoczeniem. To psy pracowite, zaradne i czujne. Bronią zwierząt powierzonych im pod opiekę i pilnują porządku. Szczekaniem powiadamiają o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Na ogół nie są kłopotliwymi domownikami, choć zdarzają się osobniki bardziej szczekliwe. Nie należy jednak uznawać szczekliwości za charakterystyczną cechę tej rasy. 

Owczarki katalońskie nie sprawiają problemów wychowawczych. Doskonale reagują na szkolenie metodami pozytywnymi. Uwielbiają spędzać czas ze swoją rodziną. Chętnie towarzyszą podczas długich spacerów, rowerowych wycieczek, górskich wspinaczek. Również w domu warto poświęcić im uwagę i spędzić czas na wspólnej zabawie lub, co uszczęśliwi je nawet bardziej, na nauce nowych sztuczek czy komend. 

Psy te czują się bardzo dobrze w towarzystwie dzieci, a dbanie o ich bezpieczeństwo uznają za swój obowiązek. 

W przypadku psów tej rasy niezwykle ważna jest odpowiednio przeprowadzona socjalizacja. Katalony są z natury nieufne wobec obcych i trzeba zadbać, by nieufność ta nie przerodziła się w lękliwość. 

Zdrowie

Owczarki katalońskie cieszą się znakomitym zdrowiem i potrafią dożyć 15 lat w niezłej formie. Sporadycznie stwierdza się dysplazję bioder. Katalony mają wielki apetyt i skłonności do tycia. Należy je karmić najwyżej dwa razy dziennie.

Owczarek kataloński to pies dla Ciebie, jeżeli:

• Masz dzieci lub wkrótce będziesz mieć
• Potrafisz określić zasady i wykażesz się konsekwencją
• Zapewnisz psu odpowiednią dawkę ruchu
• Nie zaniedbasz socjalizacji
  

Coton De Tulear

Potrafią chodzić na tylnych łapkach i doskonale wiedzą jak rozproszyć ludzkie smutki. Pochodzą z leżącej na Oceanie Indyjskim, nieopodal wybrzeży Afryki, wyspy Madagaskar. Mogły dotrzeć tam po zatonięciu statku, którym podróżowały. Istnieje też teoria, według której urocze pieski towarzyszyły damom podczas długich, zamorskich podróży. W latach 70-tych zeszłego stulecia pojawiły się we Francji, gdzie opracowano standard rasy. Wkrótce małe, puchate psiaki, przypominające kukę bawełny (stąd nazwa: coton = bawełna) wyruszyły na podbój Ameryki. Szybko odniosły sukces. Dziś są to cenione psy do towarzystwa, nieocenione także w dogoterapii.

Rys psychologiczny 

Cotony są żywiołowe i radosne. Łatwo poddają się tresurze i chętnie uczą się więcej, niż przewiduje podstawa programowa psiego przedszkola. Podczas szkolenia nalezy jednak dać pieskowi łagodnie do zrozumienia kto dyktuje warunki. W naturze cotonów leży chęć zadowalania ludzi. Jest to rasa odpowiednia dla właścicieli, którzy nie mają doświadczenia w wychowywaniu psów.

Jeśli będziemy postępować konsekwentnie, unikać przesadnego rozpieszczania, ale okażemy zrozumienie i czułość, nasz coton wyrośnie na pogodnego psa, który zawsze będzie potrafił odpowiednio się zachować, unikniemy natomiast syndromu małego psa – przesadnego szczekania, chęci podporządkowania sobie domowników i swoistej arogancji.

Pieski te uwielbiają dzieci. Pozwalają się przytulać, zachowując przy tym odpowiednią ostrożność. Chętnie uczestniczą w dziecięcych zabawach, najchętniej jednak popisują się nowymi sztuczkami. Idealną formą aktywności dla małego człowieka i jego cotona jest taniec z psem, choć z równym entuzjazmem coton podejdzie do każdej psiej dyscypliny sportowej, uwielbia też bawić się w chowanego.

Pieski te sprawdzają się doskonale w dogoterapii. W Stanach Zjdnoczonych i Kanadzie odwiedzają domy seniora, gdzie nie tylko dostarczają rozrywki, ale i pomagają w leczeniu dpresji starczej.

Zdecydowanie lepiej czują się w towarzystwie ludzi niż w samotności. Nie jest to rasa odpowiednia dla osób często nieobecnych – chyba, że właściciele zdołają zorganizować dla pieska opiekę. Coton De Tulear to urodzeni pacyfiści, pokojowo nastawieni do innych psów i wsystkich zwierząt.

Cotony odnajdują się w warunkach miejskich. Najważniejsza jest dla nich bliskość rodziny.

Zdrowie

Decydując się na pieska tej rasy należy poszukać odpowiedzialnego hodowcy, który nie zaniedbuje okresowych badań swoich psiaków. U cotonów zdarzają się problemy z wypadającą rzepką, dysplazje oraz choroby oczu. Wybór odpowiedniej hodowli pozwala zminimalizować ryzyko.

Sierść wymaga pielęgnacji – czesania, kąpieli, strzyżenia. Cotony nie należą do psów intensywnie liniejących. 

Coton De Tulear to pies dla Ciebie, jeżeli:

:

• Masz dzieci lub wkrótce będziesz mieć
• Szukasz rasy łatwej w prowadzeniu
• Zamierzasz uczyć psa nie tylko podstawowych komend, ale i bardziej skomplikowanych sztuczek
• Piesek nie będzie spędzał dużo czasu w samotności
• Nie dysponujesz dużym metrażem